خداوندا من از اینکه انسان هستم شرم دارم  

           کاش ای کاش حیوان بودمو چیزی جز تورو نمیفهمیدم و ستایش نمیکردم  

ما انسانها به کجا میرویم؟

                      ایا فقط لحظه ای به معبودمون فکر میکنم؟ 

معبودا از تو میخواهم این توانای رو به همه بدی تا از پس ستایشت بر بیان 

ما انسانیمو ناقص پر از اشتباه در درجه های متفاوت یکی تو ناز و نعمت ازت غافله یکی تو بدبختی یکی تو جاهلی یکی تو فساد کاری یکی تو بی وقتی یکی تو تنبلی یکی تو بیخیالی و....... میبینی که اکثر ماها تو فکرت نیستیم پس تو که این همه بزرگی و مهربون مارو ببخش 

میدونم ماهارو اشرف مخلوقات قرار دادی و به ما همه چیز دادی اما خواهش میکنم ماهایه ناچیز رو ببخش